é sabido que o máis
temido por un anaquiño
de tea é transformarse nunha
desas fodidas bandeiras coas
que adoitan cubrirse os que
posúen un corazón cobarde
máis alguén me fiou
que o anaquiño lle contou
que non había cousa
que máis desexara
que ser saba
claro, xa que
imaxina ao vento
do nordés acariñándote
paseniño as costas
ceivándote da humidade
cun airiño doce
pensa na paixón que
poderías acubillar
a modo de pano dun
teatro onde o sexo non
entende nunca de actos
serías, pénsao,
a que acariñase
o único que sabemos
de certo que sempre
nos fará libres
os nosos soños
soño dente entón
ser saba algunha vez
deitarme enriba
case que volátil
e rematar mesturado
contigo
Nenhum comentário:
Postar um comentário