que a armadura que
hoxe me protexe
máis dura que o aceiro
forxado a lume
feita (ou desfeita)
do desexo de
deixar de sentir
todo aquilo que se
volve contra un mesmo
o medo
o fodido medo
que me trouxo até
aquí e acolá
sen case decatarme
mais a diferenza
a verdadeira metamorfose
que está rematando
baixo esa protección
falsa e baleira
é a ausencia de arrepentimento
a consciencia de non precisar
esquecer(me)
evitar(me)
afastar(me)
a armadura crebarase
porén o ataque virá
dende dentro e sairán
polas fendas a esgalla
odio, amor (e os secundarios)
por fin
fundíndoa
quinta-feira, 16 de junho de 2011
Assinar:
Postar comentários (Atom)
Nenhum comentário:
Postar um comentário