O verán

escorregou polo calendario

este ano caeu en abril

o inverno

que me dis no inverno?

sen frío até que rematou


puto cambio climático

Haiche días

distintos

que semellan

o mesmo



fodidos

sen sol nin lúa



xenias

nin falta que fan





haiche días

A miña vida

ultimamente
un anaco
máis lenta
que eu

tácita
branca e
negra e
vermella e
miña

Pouco a pouco

vai espertando
porque isto
por sorte
xa non é
un soño

bon voyage et amuse-le, compagne

Sabas (que podes poñer e ler do dereito ou do revés)

é sabido que o máis 

temido por un anaquiño 

de tea é transformarse nunha

desas fodidas bandeiras coas

que adoitan cubrirse os que 

posúen un corazón cobarde

máis alguén me fiou

que o anaquiño lle contou

que non había cousa

que máis desexara

que ser saba

claro, xa que

imaxina ao vento

do nordés acariñándote

paseniño as costas

ceivándote da humidade

cun airiño doce

pensa na paixón que 

poderías acubillar

a modo de pano dun

teatro onde o sexo non

entende nunca de actos

serías, pénsao,

a que acariñase

o único que sabemos

de certo que sempre

nos fará libres

os nosos soños

soño dente entón

ser saba algunha vez

deitarme enriba

case que volátil

e rematar mesturado

contigo

Non son máis forte

que a armadura que
hoxe me protexe
máis dura que o aceiro
forxado a lume

feita (ou desfeita)
do desexo de
deixar de sentir
todo aquilo que se
volve contra un mesmo

o medo
o fodido medo
que me trouxo até
aquí e acolá
sen case decatarme

mais a diferenza
a verdadeira metamorfose
que está rematando
baixo esa protección
falsa e baleira

é a ausencia de arrepentimento
a consciencia de non precisar
esquecer(me)
evitar(me)
afastar(me)

a armadura crebarase
porén o ataque virá
dende dentro e sairán
polas fendas a esgalla
odio, amor (e os secundarios)

por fin

fundíndoa

Quero

pensar
contigo

O mellor

dos sorrisos
é compartilos

obrigado!