Escribo isto

como case 

sempre

para non

tolear 

(o meu sorriso invisible escacha en mil pedazos calquera dramatismo que tentara, 

coitadiño, 

amarrarse ao último verso)

pero hoxe

percórreme

o peito unha

sospeita

inexplicable

coma unha

certeza imposible e

imposible de compartir

con ninguén en ningures

a electricidade

atravésame

e estou seguro

sei!

que se consigo  

pór un punto 

ao rematar

nunca máis 

volverei a

estar só

sempre estarei

polo menos

comigo mesmo.